พอยุติจากตรงนั้น เหตุการณ์ก็คือปกติ จนได้มีการมาแถลงข่าวตอนช่วงบ่าย นายณัฐวุฒิขึ้นเวทีประมาณ 3 โมงเย็น ณัฐวุฒิก็เริ่มให้ประชาชนทุกคน กลับบ้าน ประชาชนที่นี่ก็ไม่ยอมอยู่แล้ว การจลาจลก็เริ่มเกิดขึ้น พอณัฐวุฒิสั่งปุ๊บเสียงระเบิดก็เริ่มดังมาเรื่อยๆ พอระเบิดดังต่างคนก็ต่างไปเข้าวัดบ้าง ตรงนู้นบ้าง ตรงนี้บ้าง ผมได้เข้าวัดตั้งแต่ 3 โมงแล้วก็วิ่งดูคนเจ็บรอบนอก โรงพยาบาลตำรวจบ้าง บริเวณวัดบ้าง พอเริ่มซักประมาณ 5 โมงเสียงระเบิดก็เริ่มเข้าใกล้เรามาเรื่อยๆ พอ 6 โมงเท่านั้นแหละ ตรงเต็นท์พยาบาลแทบไม่เหลือใครเลย กระสุนน่ะ เราไม่เห็นหรอกนะว่าจะเป็นใครยิงก็ตาม ทุกคนเห็นคนเจ็บ เราเป็นกู้ชีพก็ต้องเข้าไปช่วย พอเราลากออกมา คนที่ลากออกมาก็คือโดนยิงร่วงทุกคน แม้กระทั่งผู้หญิงที่ชื่อเกด ที่เป็นหน่วยแพทย์จากข้างนอกเข้ามาช่วย ก็คือ ยืนทำแผลห้ามเลือดให้อีกคนอยู่ข้างในบริเวณเต็นท์พยาบาลบริเวณ วัดตรงนั้น ก็ร่วงนอนเสียชีวิตตรงนั้น ตอนนั้นประมาณ 6 โมงกว่า คือ กระสุนเริ่มสาดเข้ามาเรื่อยๆ ผมก็บอกทุกคนว่าให้วิ่งเข้าไปในศาลาข้าง ในให้หมด
เกดช่วยปฐมพยาบาลคนถูก ยิงอยู่ที่เต็นท์ด้านขวามือในวัดปทุม? – ใช่ อย่างคนตัวเล็กกว่าจะเสียชีวิตก็ประมาณเที่ยงคืน เขาดิ้นทุรนทุรายมาตลอด
โดนยิงพร้อมกันหมด? โดนพร้อมกันหมดทุกคนตรงนั้น พอคนเข้าไปช่วยก็โดนยิงทุกคน ไม่มีใครสามารถเข้าถึงผู้เสียชีวิต พอจะลากได้เราก็โดน
ระยะเวลาของเสียงกระสุนสาด นานไหม? สองสามชั่วโมง เสียงกระสุนมันรอบ คนแก่บางคนข้างในถึงกับช็อก ด้วยความตกใจและความกลัวที่เขาไม่เคย เจออย่างนี้ และทุกคนก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ผมอยู่ตรงนั้นตลอดเวลา ต้องเอาคนเจ็บทำแผล ห้ามเลือดทุกอย่าง เสื้อผม วชิระเอามาดูได้ เลือดเต็มไปหมด รองเท้าผมเลือดทั้งนั้น กางเกงผมต้องทิ้งเพราะมีแต่เลือด ผมทำงานอย่างนี้ทำด้วยใจ ทุกอย่างที่มีเราต้องห้ามเลือดเขาเท่าที่เราทำได้ เมื่อคืนกว่ารถพยาบาลจะเข้ามาเอาศพที่ 6 ศพตัวเล็กน่ะ ไม่น่าตายเลยนะ น่าจะรอด เพราะผมประสานทั้งศูนย์วิทยุผม ศูนย์เอราวัณ ตำรวจ ทุกอย่าง ประสานทุกอย่างให้เข้ามารับคนเจ็บสาหัสข้างในให้ไวที่สุด สุดท้ายผมก็ให้ทั้งน้ำเกลือ ออกซิเจน ทุกอย่างแล้วไง
ตัวเล็กนี่เป็น นปช.หรือเป็นอะไร? เป็น นปช.นี่แหละ อยู่เต็นท์กาฬสินธุ์ซึ่งใกล้กับเต็นท์ผม เขาก็มาช่วย มาอะไรตลอด สนิทกัน เขาก็ทำด้วยใจ ใช้อะไรเขาก็ทำ จ่ายยา ทำแผล จนมาเมื่อวานเขาก็ยืนช่วยเรานะ ช่วยหยิบอุปกรณ์การแพทย์อะไรทุกอย่าง เขาก็ยังโดน ผมบอกแล้วว่าให้สละเต็นท์เหอะ คนไหนที่เราไปเอาได้เราก็เอา คนไหนเอาไม่ได้ก็ต้องทิ้งแล้วเดี๋ยวค่อยกลับมา แล้วในที่สุด ผลที่เราได้รับตอบแทนจากที่ช่วยชีวิตคนหลายๆ คนนะ ถามว่าผมเสียใจไหม เสียใจมากๆ ขนาดกินนอนด้วยกันมา แล้วมาเจออย่างที่ว่าคือ หมดกับรัฐบาลชุดนี้จริงๆ ทำไมทำกับเราถึงขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ตรากาชาดเราก็มีติดทุกคน ใส่เสื้อตรากาชาดทุกคน ก็ยังจะยิง กราดยิงตรงนั้นเต็มๆ เต็นท์พยาบาล
จากมุมสูง? วิถีต่ำ เป็นไปไม่ได้ที่ทหารจะอยู่ตรงนั้น ดูแล้วมาจากมุมสูงทุกเม็ด ไม่มีการที่ว่าทหารจะเฝ้าอยู่หน้าประตู เพราะถ้าทหารเข้าไปตรงนั้นเราติดป้ายตัวใหญ่นะ ว่าเขตอภัยทาน เราทำทุกอย่างทุกวิถีทาง ทุกคนตรงนั้นคิดแล้วว่า ในวัดเป็นสิ่งที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกเขาแล้ว ข้างหน้าเราไม่เห็นทหาร ข้างบนมันมืด ข้างหน้ามันยังมีแสงไฟถ้ามีทหารเราต้องเห็นแล้ว แต่กระสุนมาจากไหนไม่รู้ ทุกคนไม่สามารถหลบวิถีกระสุนได้เลย
ตึกสูงบริเวณนั้น มีอะไรบ้าง พารากอน ฯลฯ ? ผมคิดว่าบนรถไฟฟ้าเป็นไปได้มาก ที่สุด ขนาดกลางวันที่มองเห็น ประชาชนไม่กล้าออกจากวัดเพราะอะไร เงยขึ้นไปข้างบนเห็นทหารเดิน ทุกคนก็กลัวไง เมื่อเช้าก่อนที่ตำรวจ เจ้าหน้าที่สื่อ จะมา คนของเราก็ออกมาเพื่อหาเสบียงไปแจกจ่ายคนข้างใน ก็ยังมีเสียงปืนจากข้างบนลงมาเลย ประมาณ 7-8 โมง มีคนเห็นทหารบนสกายวอล์ค (รางรถไฟ?) ตั้งแต่เมื่อวาน ทุกคนเห็นหมด จนเช้าวันนี้เราเห็นตัวเต็มๆ ที่เดินเพ่นพ่านตลอด และถือสไนเปอร์ตลอด เห็นเยอะมาก
6 ศพมีใครใส่เสื้อกาชาด? สามคนมีหมดครับ กระทั่งกู้ชีพปอเต็กตึ๊งยังใส่ชุดเลย แม้กระทั่งผมใส่เสื้อวชิรพยาบาล ตลอด
ตั้งแต่เก้าโมงที่ทำงาน มีคนเจ็บตลอด? มีตายตลอด มีเจ็บเข้ามาตลอดส่งโรง พยาบาลตำรวจทั้งวัน จนยุติเงียบไปได้พักหนึ่งก็เริ่มมีการระเบิดดัง ฝั่งเพลินจิต ไม่มีตำรวจทหารทางนู้นก็ไม่มีอะไร มีแต่เสียงระเบิด ฝั่งประตูน้ำก็เริ่มขึ้น ฝั่งปทุมวันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเสียงปืนบ้าง พอเริ่มประกาศว่าให้ประชาชนกลับบ้านเท่านั้น ระเบิดดังทุกจุด เสียงปืนเข้ามาเรื่อยๆ ทุกคนแห่วิ่งเข้าวัด ส่วนที่เหลือบางคนก็วิ่งไปข้างนอกที่อื่น แล้วดังมาตลอด เช้ามันคือส่วนหนึ่ง บ่ายมันมากขึ้นกว่าตอนเช้า จากที่ไม่เคยมีระเบิด ตึกไฟไหม้ก็เริ่มมี จนถึงเที่ยงคืนก็ใช่ว่าจะหยุด ผมกว่าจะได้นอนกันก็ตีสาม หน้าวัดกระสุนหยุดประมาณตีสอง หน้าวัดเราเงียบ แต่ฝั่งปทุมวันก็มีเสียงดังตลอดทั้งคืน กลางคืนผมกับประชาชนข้างในก็คิดถึงคนข้างใน ก็เลยตัดสินใจว่าเราจะมาเอาเสบียงจากข้างนอก ออกไปก็ยังได้ยินเสียงปึงปังอยู่ ทุกคนก็กลัว กลัวมาก
กินอะไร? มาม่า เราต้องคลานออกมาจากประตูวัด คลานมาเรื่อยๆ เพื่อมาหาเสบียงจากข้างนอก ปืนก็ยิงมาตลอด ข้างล่างนี่เราไม่เห็นทหารเลย ส่วนข้างบนก็มืดมาก เขาดับไฟหมด มีแต่ข้างในวัดที่ไม่ดับ (อาจมีเครื่องปั่นไฟ-ประชาไท)
มีเจ้าหน้าที่รัฐมาดูแล ความปลอดภัยไหม? ไม่มีเลย
เมื่อวานมีเคสนึง เด็กวัยรุ่นที่โดนยิงต่อหน้าผม พระท่านช่วยผมลากตั้งแต่หน้ารพ.จุฬาจนถึงตรงสามแยกเฉลิมเผ่า เด็กโดนยิงเข้าหน้าอก ตอนนั้นประมาณสิบโมง พระท่านก็ไม่สนใจอะไรแล้ว แล้วศพที่ 5 ในวัดที่พระท่านสละจีวรให้นั่นเราก็ยกเอาจากหน้าวัดเข้าไป เลือดตรงเต็นท์พยาบาลไม่ใช่น้อย ตรงนั้น 3 คน
เพื่อนเก่งมีสามคน? ใช่ครับ มีหน่วยปอเต๊กตึ๊งคนหนึ่ง เขามาช่วยเพราะบ้านอยู่หลังวัดเข้า มาช่วยทุกวัน ช่วยจ่ายยา ทำแผลเล็กๆ น้อยๆ
ผู้หญิงอ้วนๆคือเกด? – ใช่ เป็นหน่วยแพทย์ที่โรงพยาบาล
เกดสนิทกับเก่งไหม? ทุกคนตรงนั้นสนิทกันหมดเพราะเราอยู่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกันอยู่ตรงนั้น เล่นกันตลอด มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมจะหยุดงาน วันศุกร์ก็จะมานอนที่นี่ตลอดเผื่อถ้ามีคนเจ็บคนป่วยจะได้ประสานรถ เข้ามา อย่างข่าวโรงพยาบาลรับคนเป็นไข้หวัด2009 อันนั้นผมก็เป็นคนประสานไป ปกติเราอยู่กันตรงแยกเฉลิมเผ่า แต่วันนั้นตกกลางคืนเสียงปืนดังขึ้นเรื่อยๆ เราก็ตัดสินใจว่าเข้าไปอยู่ในวัดน่าจะปลอดภัย เพราะเป็นเขตอภัยทาน คงไม่มีอะไรกับเราแล้ว
หน่วยแพทย์ในนี้ มีทั้งหมดสี่หน่วย มีอาร์เอสอาร์ ไนติงเกล ฟาเรด แล้วก็หน่วยผม หน่วยพวกนี้เป็นหน่วยที่เขามาทำให้นปช.เอง แต่พูดตรงๆ ว่าหน่วยพวกนี้ไม่สามารถช่วยอะไรคนได้เลยในเวลาวิกฤตจริงๆ
หน่วยของผมคือหน่วยแพทย์อาสาร่วมใจ เราช่วยตั้งแต่ข้างนอกแล้ว ช่วยตั้งแต่วันที่สิบเมษาแล้ว บางคนมองว่าเราเข้ามาช่วยในนี้เราเป็น เหมือนกัน แต่มันไม่ใช่ไง เราเป็นหน่วยแพทย์
ตอนเช้าผมช่วยไป 6 ศพแล้ว ผมก็พยายามช่วยเต็มที่แล้วนะ ทำงานมา 10 ปีผมทำด้วยใจ ทุ่มเทเพื่อคนมาตลอด
นอกจากนี้มีตัวเล็กเป็นคนกาฬสินธุ์ ปอเต๊กตึ๊ง เกดซึ่งเป็นผู้ช่วยหมออยู่ในโรงพยาบาล ลุงอีกคนหนึ่งเป็นชาวบ้านแกก็วน เวียนช่วยบ้างอะไรบ้าง เพราะเต็นท์อยู่แถวนั้นเหมือนกัน เราจะคุ้นกัน และทุกคนใน นปช.จะเห็นหน่วยพยาบาลของผมทุกคน ใครป่วยเราก็ช่วยเบื้องต้น ใครหนักก็ประสานส่งข้างนอก เพราะตอนนั้นโรงพยาบาลตำรวจยังไม่ค่อยอะไรกับเรา ลุงคนนั้นก็ไม่รู้เป็นยังไง ไม่รู้เสียชีวิตไหม แต่แกทรมานมาก กว่ารถจะเข้ามารับได้ก็เกือบตีหนึ่งแล้ว มีเอาคนเจ็บออกไป 4 คน แต่มีคนอ้วนคนหนึ่งโดนยิงเข้าสะโพกขวาไม่ยอมออกไปเพราะเขากลัว ผมเลยให้ยาระงับปวด แก้อักเสบ เขาก็ดีขึ้น แล้วเข้ารักษาที่รพ.ตำรวจเมื่อเช้า นี้เอง
ทุกคนก็เสียใจ ผมไม่กินข้าวเลย 2 วัน ตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าที่ไปช่วยคน แล้วน้องที่ไปช่วยคนแล้วโดนยิงผมก็กินอะไรไม่ลง
เมื่อคืนลุงคนนั้นที่โดนยิงเข้าข้างหน้า ออกข้างหลัง รู้อย่างงี้ (ทำมือว่ารูใหญ่) ถามว่าทรมานไหม ทรมานมาก ผมต้องหาไม้ 2 แผ่นมาบล็อกหลังไม่ให้กระดูกมันเคลื่อน ผมดาม เฝ้าดูแล อย่างตัวเล็กน่ะ ผมถามใจจริงๆ ว่าน่าจะรอดไหม น่าจะรอดถ้าหมอทุกคนช่วย
แปลว่าหมอไม่ช่วยหรือ? เขาเข้าไม่ได้ เพราะทหารมันไม่ให้เข้าเลย จนผมประสานทุกหน่วย ใช้เวลานานมากกว่าจะเข้ามาได้ จนตัวเล็ก อ๊อฟ ไม่ไหวแล้ว
ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึง ยิงเข้ามาในเขตวัด มันมีอะไร? มีประชาชนของเราได้ยินว่า ทหารตะโกนว่าพวกมึงอยู่ไปก็รกชาติ กูจะฆ่าให้ตายให้หมด สร้างความเดือดร้อน ทุกคนในวัดผมก็ได้แต่ตะโกนว่าให้ วิ่งไปข้างในเพราะมันยิงไม่ถึงหรอก มันเป็นป่า มีศาลา มีห้องใต้ดินของศาลาด้วย แต่ด้านหน้ามันเป็นพื้นที่โล่ง
พวกเราไปตะโกนด่าเขา ก่อนหรือเปล่า? ไม่เลย (เน้นเสียง) เพราะทุกคนก็ห่วงแต่คนที่โดนยิงก่อนแล้ว
มีปืนยิงสู้ไหม? ไม่มีครับ ของเราไม่มีอะไรเลย มีแต่มือเปล่า
เก่งเป็นเสื้อแดงหรือ เปล่า? ไม่ครับ ผมเป็นศูนย์วิทยุร่วมด้วยช่วยกันที่ เข้ามาช่วยตรงนี้ด้วยใจ แล้วก็ทำอย่างนี้มาตลอด ไม่ว่าเสื้อแดง เสื้อเหลือง ผมก็เข้ามาทำหน้าที่โดยไม่ได้แบ่งแยกหรืออะไร ต้องถือว่าผมเป็นอาสาสมัครตรงนี้แล้วทำด้วยใจทุกอย่าง ผมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ตั้งแต่วันที่สิบ คอกวัว ผมก็โดนทหารเอาปืนจ่อหัวนะ ทั้งๆ ที่ใส่เสื้อตรากาชาด ชุดพยาบาลขาว บอกมึงจะเอาศพไปไหน ผมบอกพี่ผมเป็นเจ้าหน้าที่น่ะ มึงอยากยิงกูเลย กูไม่ได้กลัวเลย กูต้องการเอาคนที่นอนพะงาบๆ ดึงออกมาให้เขามีชีวิต กูก็ไม่ได้กลัวมึงยิง กูก็ตาย เขาก็ตาย ก็ไม่ได้กลัวอะไรจากมึงแล้วมาทำอย่างนี้ตายก็คือตาย ต้องการแค่ชีวิตจากตรงนี้ มันก็ชักปืนออก ไม่ยิง มันถอย ผมก็ลากคนนั้นออกมา แต่มาเสียชีวิตข้างนอก เพราะเสียเลือดมาก ก็เหมือนหกศพคราวนี้เป็นรูสามารถ มองเห็นหัวใจเขาได้เลย มีสองเคสที่โดนอก ผมอยากรู้ด้วยปืนอะไร ทำไมรูมันใหญ่ขนาดนั้น
ตั้งแต่ทำงานมาเคยเจอ หนักอย่างนี้ไหม? นี่ครั้งที่สองของผม ครั้งแรกสิบเมษา ครั้งที่สองนี่เป็นครั้งที่หนักมากที่สุดเท่าที่ผมเคย เจอมา จากที่อยู่อาสามาสิบปี
ประเมินว่าน่าจะมีผู้ เสียชีวิตขนาดไหน? ผมว่าเยอะมากๆ ผมไม่ได้ใส่ร้ายทหารนะ แต่สิ่งที่เราเห็น สิ่งที่ทุกคนเห็น สิ่งที่ทหารทำ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาศพคนตายไป
เห็นกับตาไหม? ใช่
ตรงไหน? ศาลาแดง เข้าไปเราโดนยิง แต่พอทหารวิ่งมากลับเอาเชือกผูกแล้วก็ลากไป แต่เราไม่สามารถถ่ายรูปได้ อย่างที่คอกวัวก็เห็นกับตา ยิงปุ้ง ร่วง แล้วเอาใส่รถทันที ไม่เข้าใจว่าทำไมข่าวไม่ลงให้เห็นๆ ว่ารัฐบาลเป็นอย่างนี้เหรอ ผมอยู่ตรงนี้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง วันที่สิบผมว่าหนักแล้ว มาวันนี้มันยิ่งกว่า
ศาลาแดงเห็นลากขึ้นรถ กี่ศพ? สี่ครับ ถูกทหารลากขึ้นรถไป ประชาชนที่อยู่ตรงนั้นเห็นหมด
ประมาณกี่โมง? กว่าทหารจะสลายได้ก็ประมาณสิบเอ็ดโมงแล้ว ทหารก็จะวิ่งสลับฟันปลาไปเรื่อยๆ จนถึงบีทีเอสราชดำริ พอถึงตรงนั้นหยุดนิ่งไม่มีเสียงปืน เลยถอนกำลังอาสาทั้งหมด มาอยู่บริเวณวัด ไม่มีเหตุการณ์อะไร พอซักบ่ายสองเริ่มมีเสียงระเบิดฝั่ง เพลินจิต ด้านปทุมวันก็เริ่มมีการยิงกัน พอสามโมงกว่าๆ ณัฐวุฒิขึ้นแถลงการณ์มอบตัว เท่านั้นแหละ ระเบิดดังขึ้นทันที หลังเวทีต้องกระจาย ผมเข้าไปเอาเปล ถังออกซิเจน กระเป๋าพยาบาลของผมมาไว้ที่วัดเพื่อช่วยคนเจ็บ หลังจากนั้นก็ออกไปไหนไม่ได้แล้ว ผมต้องอยู่บริเวณวัดและทุกคนก็คิด ว่าต้องปลอดภัยที่สุดแล้ว สี่ห้าโมงก็เริ่มแรงขึ้น มันหนักมาก ผมไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้ นึกว่าคอกวัวจะเป็นการยุติมากแล้ว แต่พอวันนี้มันหนักมากขึ้นเรื่อยๆ
ตอนสำนักงานตำรวจติดต่อจะมารับประชาชน ตอนเช้าประชาชน ให้ตำรวจมาพูดยังไง ทุกคนจะไม่ออก ถ้าไม่เห็นส.ส.ของพวกเขาเขาก็จะไม่ ออก แล้วที่ผมไม่ออกก็เพราะคนยังออกไม่หมดไม่รู้จะเป็นไง แล้วผมก็ห่วงศพ ห่วงศพเพื่อนผมที่ตายว่าจะไปไหนหรือเปล่า ทุกคนก็กลัว ผมเลยต้องอยู่ให้ถึงที่สุดKiller Whale_Boston: สัมภาษณ์เจ้าหน้าที่หน่วยแพทย์ผู้ ที่อยู่ในเหตุการณ์ที่เต้นท์แพทย์ที่วัดปทุมฯ "เพราะทุกคนคิดว่า ในวัดเนี่ยะปลอดภัยแล้ว"..."พยายาล...ร่วงหมดเลย"..." ..."โดนยิงรัวหมดเลย"..."โดนที่หน้าอกและหัว ทุกคน"..."ตรากาชาดก็มีทุกคน"..."ทหารอยู่บนสกายวอค์ทตั้งแต่เมื่อ วาน"..."ถามว่า ทำไมทหารยิง ... พวกมึงอยู่ไปก็..."...."ถ่ายรูปไม่ได้ พอเข้าไปเราโดนยิง"..."พอยิงร่วงลงมา เอารถ ขึ้นเลย ขึ้นใส่รถทันที"..."ที่ศาลาแดง เห็นทหารลากขึ้นรถไป 4 ศพ"... http://www.youtube.com/watch?v=9DPrNF2CwOs&feature=youtu.be&a [9:57 mins]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น