แม้สุมแน่นแค้นหนักกระอักอก
เหมือนพลัดตกสู่เตาก็เผาผลาญ
หยาดน้ำตาแม้ไหลเป็นสายธาร
ถึงกลับบ้านใจยังหวงห่วงพะวง
เงยหน้ามองยอดเขาเราเคยเชื่อ
มีสิ่งเดียวที่ยังเหลือคือความหลง
ภาพลวงตาก่อนตื่นยังยืนยง
คิดว่าเขาเผ่าพงศ์คงความดี
หนีตายไปพึ่งพากาสาวพัสต์
อาวุธเขาตามสกัดถนัดถนี่
พระอารามอย่างไรไม่ใยดี
พญามารเข้าบี้ให้บีฑา
ยิงหน้าอกยิงหัวเพราะกลัวรอด
ยิงอย่างคนใจบอดเป็นนักฆ่า
ยิงระเบิดเถิดเป็นไพร่ไร้ราคา
ผู้ชรา ชาย หญิง ยิงรายคน
แม้พระสงฆ์ถูกกระชากลากจีวร
คำที่เคยพร่ำสอนไม่ได้ผล
ใครหวังว่าผ้าเหลืองคือเบื้องบน
เพียงได้ยลภาพนั้นอันตรธาน
เดินทางกลับบ้านใจรานร้าว
ด้วยดวงใจร้อนราวกับเผาถ่าน
เหมือนถูกปืนปล้นปลิดจิตวิญญาณ
สาปสามานย์เมืองแมนด้วยแค้นใจ
แต่ถึงแม้ถ้วนทั้งหมดปรากฏขึ้น
แม้ความคิดพร่ามึนยังคิดได้
พฤษภาฟ้าระยำก่อกรรมไทย
ช่วยเพาะกล้ากลางใจในแผ่นดิน
จากนี้ไปคนไทยเลิกใหลหลง
ศรัทธาในโคตรวงศ์คงเสื่อมสิ้น
เสียงที่ร่ำร้องไห้เคยได้ยิน
ได้สุดสิ้น-เลิกขอ-พอกันที
พฤษภา ๓๕ มีฟ้าห้าม
พฤษภา ๕๓ ข้ามวิถี
เมื่อมวลชนทั่วหล้าปัญญามี
จะพึ่งผีต่อไปทำไมกัน
พึ่งกันเองตามประสาประชารัฐ
แม้เกิดความข้องขัดหรือคับขัน
จงพากเพียรเรียนรู้ไปคู่กัน
ร่วมชนชั้นเชิงเดี่ยวไม่เดียวดาย
กระสุนปืนแต่ละนัดของสัตว์นรก
หัวมันปกหางตลอดคอยสอดส่าย
เป็นไปตามความพิสุทธิ์พุทธทำนาย
สู่สุดท้ายสิ้นวงศ์คงสมควร
จงชวนเชื่อกันไปเถิดไม่เกิดผล
เพราะมวลชนในวันนี้เขาถี่ถ้วน
เขากำลังปฏิวัติจัดกระบวน
เตรียมสร้างสวนพฤกษศรีแทนที่มาร
ประหารฆ่าผู้คนที่ทนทุกข์
เสมือนปลุกรากหญ้าทุกหย่อมย่าน
ช่วยหว่านข้าวไปทั้งกำเกิดตำนาน
ทำลายฐานมารแผ่นดินจนสิ้นเวร.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น