เมื่อโครงสร้างภาษาแห่งความยุติธรรมอันแท้จริงถูกปล้น
สิงหาคม 14, 2010
โดย โรเบิร์ต อัมสเตอร์ดัม
ที่มา - robertamsterdam.com
เมื่อต้นปีนี้ ผมได้เขียนบทความเกี่ยวกับการใช้ภาษาทางการเมืองที่เกี่ยวข้องกับประเด็น สิทธิมนุษยชนของรัฐบาลซึ่งได้ส่งผลต่อการรับรู้และเข้าใจของคนทั่วไป บทความดังกล่าวได้ถูกตีพิมพ์ในวารสาร Wall Street Journal ประเด็นที่ผมได้กล่าวข้างต้นนั้น เป็นประเด็นที่ผมได้มีโอกาสสัมผัสอยู่บ่อยครั้ง โดยล่าสุดเกิดขึ้นในประเทศไทย เมื่อเหล่าพรรคการเมืองและบุคคลบางกลุ่มที่ยึดมั่นในแนวทางและหลักการ “การใช้อำนาจเบ็ดเสร็จ” กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นกลุ่ม “ประชาธิปไตย” และในขณะเดียวกันกลับเรียกผู้เรียกร้องประชาธิปไตยว่า “ผู้ก่อการร้าย” กลุ่มและพรรคการเมืองเหล่านี้ อย่างน้อยที่สุดคือพรรคการเมืองของนายอภิสิทธิ์ซึ่งไม่ควรหลอกตัวเองอีกต่อ ไป เพราะหลายเดือนจากนี้ไป เราจะดำเนินการอย่างดีที่สุดเพื่อทวงโครงสร้างทางภาษาแห่งความยุติธรรม และภาษาแห่งประชาธิปไตยคืน
“เมื่อสิทธิมนุษยชนกำลังถูกทำลาย ภาษาถูกใช้เป็นเครื่องมือ โครงสร้างภาษาแห่งความยุติธรรมอันแท้จริงตกไปอยู่ในเงื้อมมือของคนผิด และถูกใช้เป็นเครื่องมือสร้างฉากละครในศาลยุติธรรมอย่างประณีตบรรจงและสวย งาม การดำเนินคดีที่จำเลยปราศจากสิทธิแก้ต่าง ยังถูกเรียกว่า “การดำเนินคดี” การที่หัวหน้ากลุ่มอำมาตย์ทำหน้าที่แทนผู้พิพากษาในการตัดสินคดีความ ยังถูกเรียกว่า “การตัดสินคดี” และความพยายามอย่างต่อเนื่องที่จะทำให้ประชาชนเชื่อมั่นว่าระบบกฎหมาย และตุลาการอันเสื่อมโทรมยังคงมีประสิทธิภาพ โดยข้อสมมุติฐานดังกล่าวถูกกลุ่มนักลงทุนน้อมรับไว้อย่างกระเหี้ยนกระหาย เพื่อหาโอกาสที่จะลงทุนในสังคมที่ระบบตุลาการมีปัญหา
เมื่อลูกความของผมอย่างนายมิคาอิล คอร์โดคอฟสกี้ นักโทษทางการเมืองชาวรัสเซีย ถูกดำเนินคดีครั้งแรกในปี 2547 รัฐบาลรัสเซียได้ใช้อำนาจผ่านสื่อของตนเองบัญญัติศัพท์แห่งความยุติธรรมขึ้น มาใหม่ โดยทีวีได้ถ่ายทอดภาพลูกความผมถูกใส่โซ่ตรวนและถูกขังในกรง ระหว่างที่ถูกนำตัวไปฟังการพิจารณาคดีในศาล โดยมีฉากละครในศาลที่ผู้พิพากษาแสร้งรับฟังจำเลยและแกล้งทำเป็นว่าคำตัดสิน คดีไม่ได้ถูกส่งมาทางโทรศัพท์โดยรัฐบาล ซึ่งคนรัสเซียเรียกเหตุการณ์นี้ว่า “ความยุติธรรมทางโทรศัพท์”
สำหรับผู้ที่คอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ จะรู้สึกว่าการดำเนินคดีดูเหมือนจะปกติดี แต่แท้จริงแล้วภายใต้ภาพลักษณ์ที่ดูปกตินั้น กลับเต็มไปด้วยการฉ้อราษฎร์บังหลวงที่เสื่อมทราม การใช้อิทธิพลทางการเมือง และสภาวะที่ไร้กฎเกณฑ์ โดยตัวอย่างที่เราได้เห็นคือกรณีของนาย Liu Xiaobo ผู้ต่อต้านรัฐบาลจีนซึ่งถูกตัดสินให้จำคุกเป็นเวลา 11 ปี ซ้ำรัฐบาลสหรัฐไม่เคยปริปากพูดถึงเรื่องดังกล่าวเลย และเหตุการณ์ลักษณะเดียวกันนี้ได้เกิดขึ้นในอิหร่านเมื่อ ดร. Ramin Pourandarjani เสียชีวิตอย่างเป็นปริศนา โดย ดร. Ramin Pourandarjani ถูกจับกุมหลังจากให้การในรัฐสภาว่าเขาปฏิเสธที่จะเซ็นใบมรณะบัตรปลอมเพื่อปก ปิดสาเหตุการเสียชีวิตที่แท้จริงของผู้ประท้วงที่ถูกทรมาณอย่างทารุณ หรือแม้แต่รัฐบาลเผด็จการทหารพม่าก็ได้กลายมาเป็นกลุ่มผู้เชี่ยวชาญในการบิด เบือนกระบวนการยุติธรรม โดยจัดฉากดำเนินคดีจอมปลอมเพื่อตัดสินยืดเวลากักบริเวณนางออง ซาน ซู จี
คดีที่ผมเข้าไปมีส่วนเกี่ยวของในเวเนซูเอล่าอีกคดีหนึ่งคือ เมื่อไม่นานมานี้ประธานาธิบดีอูโก ชาเวซได้กล่าวโจมตีผู้พิพากษาที่ตัดสินให้ปล่อยตัวนายเอลลิจีโน เซเดโย่ นักโทษทางการเมือง ผ่านทางทีวี โดยนายชาเวซเรียกร้องให้ผู้พิพากษาผู้ตัดสินให้ปล่อยตัวนายเซเดโย่ตามคำแนะ นำของผู้เชี่ยวชาญระหว่างประเทศนั้นควรจะถูกจำคุก 30ปี ประธานาธิบดีบดีชาเวซยังประณามผู้พิพากษาและนักโทษทางการเมืองว่าเป็น “โจร” แม้ตามข้อเท็จจริงแล้วบุคคลทั้งสองไม่เคยก่ออาชญากรรมหรือถูกตัดสินว่ามี ความผิดในอาชญากรรมใดเลยก็ตาม สำหรับผู้นำประเทศเหล่านี้ สิ่งสำคัญอยู่ที่การพยายามทำให้สื่อนำภาษาและคำอธิบายของพวกเขาไปใช้วาดภาพ ให้ประชาชนเห็นว่าศัตรูของพวกเขาคืออาชญากร มากกว่าที่จะมีดำเนินคดีอย่างจริงจังหรือมีการพิสูจน์ข้อเท็จจริงทางคดี
เมื่อภาษาแห่งความยุติธรรมถูกปล้น จึงเป็นเรื่องยากที่สื่อจะนำเสนอเหตุการณ์อย่างไม่มีอคติและพิจารณาเห็นถึง ความไม่สมเหตุสมผลของข้อกล่าวหานั้น การขาดพยานหลักฐาน หรือแม้แต่สามารถมองเห็นว่าเกมการฟ้องร้องดำเนินคดีนั้นไม่อยู่ภายใต้หลัก กฎหมาย รัฐบาลเหล่านี้เห็นว่าการแจ้งข้อหาสำคัญกว่าการตัดสินคดี เพราะพวกเขาสามารถใช้อำนาจทำลายหลักการทางกฎหมายที่ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่า ผู้ต้องหาหรือจำเลยไม่มีความผิดจนกว่าจะมีคำพิพากษาถึงที่สุด พวกเขารู้ดีว่าการประณามฝ่ายตรงข้ามหรือกลุ่มคนที่ต่อต้านรัฐบาลว่าเป็น อาชญากรครั้งแล้วครั้งเล่า จะทำให้มวลชนเริ่มคล้อยตาม
เมื่อมีการจับกุมเกิดขึ้น น้อยคนนักที่จะสนใจเจตนาของคนที่ฟ้องร้องบุคคลเหล่านี้ เพราะไม่ว่าการสอบสวนจะมีความเป็นอิสระหรือการฟ้องร้องจะแฝงไปด้วยเจตนาทาง การเมืองหรือไม่ก็ตาม กระบวนการและโครงสร้างการฟ้องร้องคดีทุกขั้นตอนนั้นมีความเหมือนกัน
การแก้ไขอย่างง่ายของผมคือ ผมขอให้นักข่าวพิจารณาถึงขอบข่ายของการใช้คำว่า “การพิจารณาคดี” เสียใหม่ โดยคำนี้ควรจะถูกใช้อธิบายถึงกระบวนการพิจารณาคดีที่จำเลยและอัยการมีสิทธิ ในการดำเนินคดีที่เท่าเทียมกัน ต่อหน้าศาลที่มีความเป็นธรรมและอิสระ อันเป็นหลักการที่ได้ถูกบัญญัติไว้ในสนธิสัญญาและปฏิญญาสากลระหว่างประเทศ อันสมบูรณ์เท่านั้น หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ กระบวนการดำเนินคดีแบบที่ผู้นำจีนใช้ต่อต่อต้านฝ่ายตรงข้าม รัฐบาลอิหร่านใช้กับผู้ชุมนุมประท้วง หรือแบบที่ประธานาธิบดีชาเวซแห่งเวเนซูเอล่าใช้กับฝ่ายตรงข้าม ไม่สมควรจะถูกเรียกว่าเป็นกระบวนการพิจารณาคดีทางศาล ที่ผมยกประเด็นนี้ขึ้นมาก็เพราะว่ามีหลักการทางกฎหมายที่ให้สันนิษฐานไว้ ก่อนว่า ผู้ต้องหาหรือจำเลยไม่มีความผิดจนกว่าจะมีคำพิพากษาถึงที่สุด บัญญัติไว้ในสนธิสัญญาและปฎิญญาสากลระหว่างประเทศเหล่านี้ ซึ่งหลักการดังกล่าวเป็นหลักการที่กลุ่มผู้นำอำมาตย์ล้มเหลวที่จะปฏิบัติตาม ซ้ำยังพยายามที่จะทำลายหลักการนี้อยู่เป็นประจำ
ดังนั้น เหตุใดเราถึงยังเลือกที่จะทึกทักเอาว่าทุกอย่างเป็นปกติดีและเชื่อว่ากลุ่ม ผู้นำและองค์กรรัฐบาลเหล่านี้กำลังปฏิบัติหน้าที่อย่างอิสระและเป็นธรรม? เราควรจะทวงคืนภาษาและโครงสร้างภาษาแห่งสิทธิมนุษยชนคืนมา ซึ่งจะทำให้เรายึดติดกับคำอธิบายเหตุการณ์ในรูปแบบของรัฐบาลน้อยลง และให้ความสนใจกับเจตนาของรัฐบาลในการฟ้องร้องและรายละเอียดของข้อกล่าวหา นั้นมากขึ้น
นักเคลื่อนไหวสิทธิมนุษยชนคนสำคัญในยุค 60 อย่าง Stokley
ภาษาคือสิ่งสำคัญในประเด็นสิทธิมนุษยชน และถึงเวลาแล้วที่เราต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มันคืนมา”
............................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น