Fri, 2010-06-25 12:00
เพียงคำ ประดับความ
เมื่อเรื่องเศร้า...ของเราต่างกัน
น้ำตาของฉันให้ผู้ยากไร้
ชาวไร่ชาวนาจากบ้านมาไกล
ขอประชาธิปไตย...ไม่ใช่ลูกปืน
ถูกกดขี่บีฑา...เดินทางมาร้องทุกข์
ขอคืนความสุขใช่บุกมาฝ่าฝืน
กรุงเทพฯ เมืองฟ้ามาขอแบ่งปันที่ยืน
เมื่อความขมขื่น...ถูกเยียวยาก็จะไป
น้ำตาของเธอ...แด่มหานครที่รัก
แด่ซากปรักตึกโค่นหักใจหาย
เมื่อความทรงจำตกอยู่กลางกองไฟ
อกเธอหมองไหม้...ร้องไห้อยู่ทั้งคืน
โจรถ่อยหยาบช้า...การศึกษาก็ต่ำ
ยกขบวนรุกล้ำมาคุกคามข่มขืน
ละเมิดพรมแดนเธอแสนกล้ำกลืน
จึงขอทวงคืน...พื้นที่ศิวิไลซ์
เมื่อเรื่องเศร้า...ของเราต่างกัน
และความใฝ่ฝันเราต่างกัน (ด้วย) ใช่ไหม
เธอจึงเย็นชามองไม่เห็นความตาย
ปล่อยซากศพเรียงราย...เดียวดายอยู่กลางเมือง
เลือดเราต่างสี...หรือเราต่างกันที่ใด
เป็นคนเท่ากันไหมใต้ฟ้าสีทองเหลือง
แผ่นดินเหลืองทองที่อวดอ้างว่ารองเรือง
หรือความรักอันเปล่าเปลือง...ทำให้เรื่องบานปลาย
เมื่อเรื่องเศร้า...ของเราต่างกัน
เรื่องเศร้าของฉัน...คือนิทานที่หล่นหาย
เรื่องเศร้าของเธอถูกเยียวยาอย่างสาใจ
ความคับแค้นจึงกลาย...เป็นฟืนไฟเผาเมือง!!!
(ความคับแค้นจักกลาย...เป็นสงครามกลางเมือง!!)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น