บทนำ
มุมเอียงทั้งทางคณิตศาสตร์ ทางวิทยาศาสตร์ ทางภูมิศาสตร์ ทางสถาปัตยกรรมศาสตร์ และทางวิศวกรรมศาสตร์นั้น ได้มีข้อตกลงปลงใจเป็นที่แน่ชัดแล้วว่า จะร่วมกันใช้มาตรฐานการวัดมุมเอียงเป็นมาตรฐานเดียว โดยมีหน่วยวัดเป็นองศา(degree) ลิปดา(minute) ฟิลิปดา(second)
พูดถึงความเอียง โดยหลักการจะมีวิธีการวัดความเอียงอยู่สองแบบ แบบแรกเป็นการวัดเทียบกับแนวระนาบหรือเรียกว่า ความลาดเอียง ซึ่งเราจะพบได้ทั่วไปในตอนที่เราขับรถขึ้นสะพานหรือขึ้นอาคารจอดรถตามศูนย์การค้า การกำหนดความลาดเอียงนั้น อาจกำหนดได้ทั้งมุมเอียงเทียบกับเส้นแนวระนาบ หน่วยเป็นองศา หรือกำหนดโดยใช้สัดส่วนความสูงต่อความยาว เขียนเป็นสัดส่วน เช่น ความลาดเอียง 1:10 หมายความว่า ที่ระยะทาง 1 หน่วย ความลาดเอียงจะลดลง หรือ เพิ่มขึ้น เท่ากับ 1 หน่วย
แบบที่สองเป็นการวัดความเอียงเทียบกับแนวดิ่ง หรือเรียกว่าเอนเอียงก็ได้ ภาษาช่างเรียกว่าล้มดิ่ง แปลว่าไม่ได้แนวดิ่ง ไม่ตั้งฉากกับพื้น ตัวอย่างที่เราเห็นกันบ่อยๆได้แก่ เสาไฟฟ้าบางต้น หรือ หลายๆต้นในประเทศไทย ที่มีความเอียงอย่างเห็นได้ชัด อีกตัวอย่างหนึ่งได้แก่ หอเอนปิซา (เขาไม่เรียกหอเอียง)
ทีนี้มาเข้าเรื่องว่า ทำไมเรื่องความเอียงมาเกี่ยวข้องกับศาลได้อย่างไร
เรื่องศาลเอียงหรือไม่เอียงนี้ มีเรื่องราวที่จะต้องพิณากันมากมายหลายเรื่อง ซึ่งยังเป็นที่ถกเถียงกันชนิดที่ว่า ไม่มีใครยอมใคร ยังหาข้อยุติใดๆไม่ได้เลยแม้แต่ครึ่งเรื่อง
อันที่จริงแล้ว ศาลเอียงนั้นเกิดขึ้นตั้งแต่กระบวนการเริ่มตั้งแต่การขุดดิน นายช่างผู้ดูแลรับผิดชอบในการทำฐานราก คนคัดเลือกศาล คนตั้งศาล ว่าจะมีความละเอียดถี่ถ้วนเพียงใด
จริงอยู่ว่า เราต้องย้อนกระบวนการไปดูตั้งแต่การขุดดิน ว่า กรรมกรที่ขุดเล็งเสียมเล็งจอบได้แม่นยำขนาดไหน หลุมที่ขุดเสร็จแล้วเอียงมากเอียงน้อยระดับไหน แม้ว่าการขุดดินแล้วหลุมเอียง นายช่างก็สามารถทำฐานรากให้ตรงได้ ไม่ต้องเอียงตามหลุมดิน แม้ว่านายช่างทำฐานรากแล้วเอียง คนเลือกศาลตั้งศาลก็สามารถตั้งศาลให้ตรงได้ ดั่งนี้เป็นต้น
ทีนี้ก็เกิดถกเถียงกันทางด้านสถาปัตยกรรมวิศวกรรมและจริยธรรมกันอีก ว่า การตั้งศาลให้ได้แนวดิ่งอย่างสมบูรณ์นั้น เป็นไปไม่ได้ในทางปฏิบัติ ดังนั้น จำเป็นต้องกำหนดค่าความคลาดเคลื่อนให้เป็นที่ยอมรับกันทุกฝ่าย
และการถกเถียงในเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่สามารถตกลงกันได้ ทางช่างใหญ่ที่มีความละเอียดพิถีพิถัน ก็ทุบโต๊ะฟันธงว่า “ศาล ต้องไม่เอียง” โดยกำหนดเอามาตรฐานมุมฉาก 90 องศาในแนวดิ่งเป็นกฎเหล็กที่ใครๆจะละเมิดมิได้
ทางช่างเล็ก ช่างกลางก็โอดครวญว่า “ศาลน่าจะเอียงได้นิดหน่อย พอดูได้ ไม่น่าเกลียด” ค่าความคลาดเคลื่อนก็น่าจะอยู่ที่ไม่เกิน 5 องศาจากแนวดิ่ง น่าจะพอรับกันไปก่อน ตามรัฐธรรมนูญปี 2550 ของบางประเทศ
เมื่อมีคนมาเคารพเซ่นไหว้มากๆเข้า ถึงคราวขยายศาล แล้วค่อยแก้ไขความเอียงในภายหลัง เพราะเวลาที่ทีเหลือน้อย ต้องเร่งรัดตั้งศาลให้ทันเทศกาลเซ่นไหว้ที่กำหนดในแผนการ หากจะมัวประดิดประดอยตั้งตามมาตรฐานช่างใหญ่ ก็เกรงว่าจะไม่ทันการ
ทางฝ่ายประชาชนผู้ที่มีความจำเป็นต้องเคารพกราบไหว้ศาล ต่างก็มีความโน้มเอียง ค่อนข้างจะเห็นด้วยกับช่างใหญ่ ก็ได้แต่บ่นงึมงำ ทำอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้ เพราะช่างเล็ก กับช่างกลาง มีอิทธิพลอย่างสูงยิ่งในวงการศาล หากจะพูดอะไรมากไป ก็ถูกช่างเล็ก กับช่างกลางข่มขู่ว่า “หมิ่นศาลไม่ได้ จะเป็นภัยถึงชีวิต”
ประชาชนจำต้องปิดปากเงียบ พูดไม่ออก บอกไม่เป็น ทั้งๆที่เห็นอยู่โทนโท่เต็มสองตาว่า ศาลเอียงจนน่าเกลียด
ข้อสรุป
ศาลเอียงนั้น เป็นปัญหาในระดับโลกที่ไม่สามารถตกลงกันได้เพราะว่า ช่างที่มีฝีมือระดับช่างใหญ่นั้น มีจำนวนน้อย หายาก นับวันมีแต่จะร่อยหรอหมดลง ไม่เพียงพอที่จะให้บริการตั้งศาลได้ทั่วถึง ในขณะที่ ช่างเล็ก ช่างกลาง มีอยู่มากมายทั่วไปพอๆกับใบมะขามร่วงหน้าแล้ง แถมยังมีอิทธิพลอย่างสูงที่จะตั้งศาลเอียงๆให้ประชาชนเคารพกราบไหว้ โดยไม่เห็นแก่หน้าหรือหัวใจประชาชนที่มีความจำเป็นต้องพึ่งบารมีศาล
ดังนั้น ศาลที่มองเห็นอยู่ทั่วไป จึงมีความเอียงให้เห็นอย่างชัดเจน เอียงจนขัดหูขัดตาประชาชนที่มีความจำเป็นต้องกราบไหว้ศาลโดยไม่มีทางเลือก
จะเอียงมากเอียงน้อย ก็ขึ้นอยู่กับ ช่างเล็ก ช่างกลาง ที่ไม่ยอมพัฒนาตนให้เป็นช่างใหญ่ เรียกได้ว่า เป็นความมักง่ายของช่างโดยแท้
วิกฤติการณ์ ประชาชนไม่เคารพศาลจึงเกิดขึ้นในประเทศ
หมายเหตุ
เรื่องศาลเอียงนี้ ยังนี้มีความเกี่ยวพันกันอย่างลึกซึ้งแนบแน่นกับ จิตเอียง และทัศนเอียง อันเป็นเรื่องจิตวิทยาชั้นสูงเกินกว่าที่มนุษย์อย่างข้าพเจ้าจะเข้าใจ ดังนั้น ข้าพเจ้าอาจจะขอให้สหายของข้าพเจ้าที่แตกฉานในเรื่องนี้ มาเขียนบทความให้กับข้าพเจ้าในโอกาสต่อไป
บทความนี้เขียนไว้นานแล้ว ตั้งแต่มีการสลายพรรคการเมือง เป็นบทความกึ่งวิชาการ ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเมืองของประเทศใดๆในโลกมนุษย์ โลกสัตว์ หรือโลกพืช ที่เขียนเป็นภาษาไทยและอ้างอิงมาตราวัดอย่างไทย เพราะว่าข้าพเจ้าเป็นคนไทย
อย่างไรก็ตามได้มีผู้อ่านบางท่านที่วิเคราะห์บทความนี้ แล้วตีความว่าเข้าข่ายเสียดสีประขดประขันทางการเมือง ก็ขึ้นอยู่กับทัศนคติและอิสระทางความคิดของแต่ละท่าน จะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับการเมือง ข้าพเจ้าก็มิได้รังเกียจหรือกังวลใจแต่ประการใดทั้งสิ้น
บทความกึ่งวิชาการเรื่อง “ศาลเตี้ย”
คำว่า ศาลเตี้ย
หมายความว่า ศาลที่มีระดับความสูงต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐาน
ระดับความสูงนี้ หมายความรวมถึง
ความสูงอันเป็นรูปธรรม
ความสูงอันเป็นมโนธรรม
ความสูงอันเป็นจริยธรรม
ความสูงอันเป็นรูปธรรมนั้น ยังเป็นข้อถกเกียงกันวุ่นวายว่า ความสูงระดับไหนจึงจะถือเป็นเกณฑ์มาตรฐานได้ และจะใช้หน่วยวัดใด
ฝ่ายไทยก็ถือว่า ระบบศาลนี้มีเฉพาะในประเทศไทย จึงเสนอให้นำมาตราไทยมาใช้ มีหน่วยวัดเป็นนิ้ว เป็นคืบ เป็นศอก เป็นวา เป็นโยชน์
ฝ่ายต่างด้าวที่อาศัยในประเทศไทย ก็ทักท้วงว่า ระบบศาลนี้ควรพัฒนาเป็นสากล จึงไม่เหมาะสมที่จะใช้มาตราไทย
แต่ฝ่ายต่างด้าวเอง ก็มีความเห็นในเรื่องมาตราวัดต่างกันเป็นสองค่าย
ค่ายมะริกันมหามิตร ก็บอกให้ใช้มาตรามะริกัน มีหน่วยวัดเป็นนิ้ว เป็นฟุต เป็นหลา เป็นไมล์
ค่ายยุโรปก็แย้งว่าน่าจะใช้มาตราเมตริค ซึ่งพัฒนาเป็นหน่วยสากล เรียกว่า เอสไอ ยูนิท มีหน่วยวัดเป็นมิลลิเมตร เป็นเซ็นติเมตร เป็นเมตร เป็นกิโลเมตร
อย่างไรก็ตาม ในชั้นแรกนี้ ต้องถือเอาศาลเพียงตาเป็นเกณฑ์ความสูงมาตรฐาน เพื่อที่จะนำไปสู่วิธีการกำหนดหลักเกณฑ์ของศาลสูงและศาลเตี้ยต่อไป
ในที่ประชุมสุดยอดผู้นำศาล ได้มีมติเป็นเอกฉันท์ ให้กำหนดความสูงมาตรฐานของศาลเพียงตาขึ้นมา
และเพื่อเป็นเกียรติแก่ประเทศไทยในการคิดค้นระบบศาล จึงให้ใช้มาตราวัดแบบไทยเป็นหลัก โดยให้แนบตารางแปลงหน่วยวัด ที่เรียกเป็นสากลว่า ยูนิท คอนเวอร์ชั่น เทเบิ้ล ไว้ด้วย ตัวอย่างเช่น 1 นิ้วไทย เท่ากับ 1.5 นิ้วมะริกัน เท่ากับ
ครั้นกำหนดหลักเกณฑ์เรื่องศาลเพียงตาได้แล้ว เรื่องก็ยังไม่จบ ยังมีข้อถกเถียงกันอีกว่า เพียงตาของใคร คนสูงแค่ไหน หรือคนเตี้ยแค่ไหน
ในที่สุดก็มีข้ออนุโลมให้ใช้เพียงตาของเจ้าของบ้านเป็นเกณฑ์ ตั้งเป็นบทเฉพาะกาลไว้ก่อน และขอให้ที่ประชุม “รับๆไปก่อน” เพราะรัฐธรรมนูญฉบับนี้ สภาสามารถพิณาแก้ไขในภายหลังได้
คาดว่าคงจะมีข้อสรุปตกลงปลงใจกันได้ในชาตินี้อย่างแน่นอน
ส่วนการกำหนดลิมิทและทอลาแรนซ์ของศาลสูงและศาลเตี้ย ว่าจะสูงกว่าศาลเพียงตาเท่าไหร่ หรือจะเตี้ยกว่าศาลเพียงตาเท่าไหร่
ในเรื่องนี้ต่างฝ่ายต่างก็ขอนำกลับไปพิณาให้ถี่ถ้วน และรับว่าจะนำมาเสนอในที่ประชุมครั้งหน้า
ระหว่างนี้ก็ให้ถือตามอนุโลมว่า
ศาลที่มีความสูงเกินระดับสายตาถือเป็นศาลสูง
ศาลที่มีความสูงระดับสายตาถือเป็นศาลเพียงตา
ศาลที่มีความสูงต่ำกว่าระดับสายตาถือเป็นศาลเตี้ย
ทีนี้มาถึงเรื่องความสูงอันเป็นมโนธรรม และ ความสูงอันเป็นจริยธรรม ทุกฝ่ายที่เข้าร่วมประชุมต่างก็พูดไม่ออก นิ่งเงียบเป็นเตมีย์ไปหมด คงเกรงใจประเทศเจ้าภาพ และรู้กันว่ายังไม่อยากพิณาเรื่องนี้ในขณะนี้ เพราะเพิ่งจะผ่านพ้นเรื่องวิกฤติจริยธรรมและมโนธรรมของศาลมาหมาดๆ
จึงยังไม่มีข้อเสนอแนะเรื่องเกณฑ์ความสูงมาตรฐาน และยังไม่มีข้อเสนอแนะเรื่องหน่วยวัด
เมื่อในที่ประชุมมีแต่ความเงียบ น้ำชากาแฟอันเป็นส่วนประกอบบนโต๊ะประชุมก็หมดเกลี้ยงแล้ว ทั้งหน้าตาของผู้เข้าร่วมประชุมแต่ละท่านก็ไม่ได้หล่อหรือสวยพอที่จะมองเพลินๆได้ จึงไม่มีประโยชน์อันใดที่จะนั่งทู่ซี้กันต่อไป ฝ่ายไทยจึงขอปิดประชุมโดยไม่ได้นัดหมายวันเวลาในการประชุมครั้งต่อไป เพียงแจ้งให้ที่ประชุมทราบว่า จะแจ้งให้ทราบในอนาคตอย่างแน่นอน
หมายเหตุ
บทความกึ่งวิชาการเรื่อง “ศาลเตี้ย” เป็นบทความที่ไม่มีลิขสิทธิ์ ท่านสามารถนำไปเผยแพร่ได้มากตามที่ต้องการ บัดนี้ ได้มีผู้สนใจแปลบทความนี้ออกเผยแพร่ไปแล้วมากกว่า 490 ภาษา ใน 998 ประเทศ ทั่วแกแล็กซี่
เขียน 23/6/2550
ปรับปรุง 28/7/2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น