บันทึกผู้รอดชีวิต:เราไม่ลืมเพื่อนตาย10เมษา

พอไอ้ตัวหัวหน้ามันพูด ยิง ยิง ยิง แล้วมันกับพวกที่มีปืนจริง ยิงเสร็จก็จะวิ่งเข้ามาตรงที่เราหลบอยู่ พอเราเห็นเราพูดอัตโนมัติว่า นั่นปืนจริงเหรอ? มันตวาดว่า"เงียบ" เราอึ้งพูดไม่ออก ยอมรับว่ากลัว และคิดถึงพี่น้องเสื้อแดงทันที คงมีใครโดนไปแล้วแน่ ทำอะไรไม่ถูก นั่งทรุดกับพื้นร้องไห้ มือไม้สั่น คว้าโทรศัพท์โทรหาเพื่อนที่อเมริกาว่ามันใช้ปืนจริงด้วย

โดย ลิซ่า RED USA
9 ตุลาคม 2553

เรา ไปอยู่และทำงานที่อเมริกานานกว่า 10 ปี ตอนก่อนเหตุการณ์ 10 เมษายนได้กลับมาบ้านที่เมืองไทย และได้มีโอกาสเข้าร่วมชุมนุมกับคนเสื้อแดง ทั้งเหตุการณ์ 10 เมษาและเหตุการณ์ 19 พฤษภา ในฐานะประชาชนคนหนึ่ง เหมือนกับคนที่เดินทางมาจากภาคเหนือ ภาคอีสาน ภาคใต้ ..เหมือนชาวบ้านทั่วๆไป

ที่ผ่านมาไม่ได้บันทึกถึงเหตุการณ์ ไว้เลย น้ำตาพาลจะไหล มาได้โอกาสจะครบรอบ 6 เดือนเหตุการณ์ 10 เมษาฯนี่เอง และตอนที่กลับมาอเมริกาในภายหลัง

ตัวเราเองช่วงกลับบ้านเมืองไทยใน ตอนนั้น อยู่กับผู้ชุมนุมมากกว่าอยู่บ้าน บางวันค้างคืน บางวันกลับแต่ก็หลัง 6 ทุ่มทุกวัน ข่าวเข้ามาหนาหูว่าจะมีการสลายการชุมนุม ทุกวันๆ พวกเสื้อแดงก็เตรียมตัวกัน และเริ่มมีทหารมาตั้งด่านรอบๆนอก

ตัวเราเองจะพกผ้าเย็นติดกระเป๋าเป้ไว้เวลาไปร่วมชุมนุม เพื่อให้กับพี่น้องที่ชราเพราะอากาศเดือนเมษายนปีนี้ร้อนมากๆในที่ชุมนุม

เที่ยงวันที่10 เมษาฯ รู้สึก ผิดสังเกตมากๆ เพราะด่านกั้นรถทำให้ต้องอ้อม และเจอรถทหารมากมาย ต้องขับวน อ้อมเพื่อจะเข้าราชดำเนินให้ได้ เจอรถทหารก็จอดพยายามเอาใจมัน..(ย้ำ'มัน')..เราแจกผ้าเย็นที่ใส่ไว้ท้ายรถ ให้กับทหารที่นั่งในรถที่ไม่มีแอร์และปากเราก็บอกว่าอย่าทำร้ายพี่น้องนะ

เรา เองก็ถือป้ายโปสเตอร์"แดงอเมริกา"(RED USA)มาด้วย เพื่อให้พวกเขารู้ว่าเรามาไกล ตั้งใจบินมาเมืองไทย มาเพื่อช่วยพี่น้องคนไทยเรา ทหารบางคนก็ยิ้มๆรับ แต่บางคนก็ไม่ยอมรับ แต่ส่วนใหญ่ทหารหน้าเด็กๆ ที่เป็นลูกน้องจะยื่นมือรับด้วยดี

สุด ท้ายเราเข้าไปได้ทางถนนพระอาทิตย์และทะลุออกสนามหลวง วกเข้าราชดำเนินตรงแยกคอกวัว จอดรถไว้ที่เต๊นท์ของเสื้อแดงจังหวัดสตูลเยื้องแยกคอกวัว เราดูแลพวกชาวใต้ที่นี่ทุกวัน เปลี่ยนเสื้อแดงเป็นสีธรรมดา

ตอนนั้นราวบ่าย 3 โมง ทหาร กับพี่น้องผู้ชุมนุมประจันหน้ากันแล้ว ที่แยกคอกวัว ตรงกลางซอย โดยมีแผงกั้นตรงกลางพี่น้องเราเอาแผงกั้นเหล็กบ้าง รถกระบะบ้าง มาจอดขวางกลางซอย และขึ้นรถพูดโทรโข่งบอกทหารอย่าทำร้ายประชาชน และเปิดเพลงปลุกใจ โดยมีทหารนั่งบนพื้นถนนกลางซอยยาวไปจนเกือบถึงวงเวียนหน้าวัด




เรา เองตัดสินใจเดินข้ามรั้วแผงเหล็กไปหาทหารแจกผ้าเย็นตามเคย เขาก็รับด้วยดี แล้วเราก็นั่งล้อมวงคุยกับพวกเขาไปเรื่อยๆ คุยเรื่องต่างประเทศบ้าง ว่า เราทำไมเราถึงเดินทางจากอเมริกามาช่วยพี่น้องชาวไทยของเราให้ได้ประชาธิปไตย ให้ตายเถอะทหารพวกนี้เกลียดเสื้อแดง เขาถามเราว่า เสื้อแดงจะล้มล้างในหลวงทำไม? เราได้ยิน 2 หูชัดเจน

เรา บอกว่าใครจะไปล้มล้างท่าน เข้าใจผิดแล้ว ท่านอยู่สูง เราแค่จะมาเอาประชาธิปไตยก็เพื่อตัวพวกเธอด้วยนั่นแหละ บางคนว่าพวกเสื้อแดงมาปิดถนนทำให้คนเขาค้าขายไม่ได้เขาเดือดร้อน เราก็บอกพวกนี้เขามีเงิน ตึกแถวนี้ถ้าไม่มี 20 ล้านเปิดไม่ได้หรอก ช่วยพวกคนจนก่อนเถอะ เธอเองก็เป็นพวกเดียวกับพี่น้องที่มาที่นี่ ไม่ต้องไปห่วงคนรวยเขาหรอก เขามีหนทางของเขา

พวกเขาบอกว่า เมื่อไรพวกเสื้อแดงจะกลับ ผมมาเป็นเดือนแล้ว มานั่งนี่ก็ร้อนก้น เครื่องแบบก็ร้อน น่าเห็นใจทหารผู้น้อยเหมือนกัน นั่งคุยกัน มีสักคนเดียวมั้งที่สังเกตได้ว่าชอบเสื้อแดง นอกนั้นน่าจะถูกล้างสมองหมดแล้ว

ราว 5 โมงเย็น ได้ยินหัวหน้าทหารออกคำสั่งเรียกพล ทหารที่นั่งคุยกันจึงบอก คุณกลับไปฝั่งโน้นเถอะ ผมจะทำงาน เราก็เดินย้อนมาฝั่งเสื้อแดง พอทหารเริ่มเคลื่อนไหว ทางพี่น้องเราก็เตรียมป้องกันด่านกัน ด่านของเรา แรกเลยเราตั้งไว้เลยซอยข้าวสาร หมายความว่า ถนนข้าวสารอยู่ฝั่งเรามีนักท่องเที่ยวมาถ่ายรูปด้วย (เรามารู้ภายหลังว่าตอนนั้นทหารเข้าสลายที่ชุมนุมบริเวณสะพานมัฆวานแล้ว พวกเราสู้กันเองไม่มีแกนนำเลย)



เกือบ 6 โมงเย็น มีคอปเตอร์บินวนมา ครั้งแรกบินสูง ครั้งที่ 2 ต่ำลงมา จนเห็นคนนั่งบนฮ. เรายังพูดกันว่าหากมีปืนจะยิงให้ร่วงเลย พวกเราโห่ไล่

พอ ครั้ง 3 มันบินมาและหย่อนสีดำๆร่วงลงมา พวกเราบอกกันว่าแก๊สน้ำตา ระวัง ไม่ทันขาดคำ ควันคลุ้งกระจายตรงแยกคอกวัวพอดี แสบตา อาเจียน แตกฮือ ไม่มีใครรักษาด่านเลย วิ่งเข้าซอย ล้างหน้ากันตามประสา เราบอกได้เลยว่า ถ้าตอนนั้นทหารบุกเข้ามาทะลุคอกวัวถึงราชดำเนินได้สบายมาก พวกทหารคงโดนด้วยกันนั่นแหละ พอพวกเราตั้งตัวได้ก็รักษาฐานกันตามเดิม นับถือใจพี่น้องจริงๆ

เราเองยืนอยู่แถวๆหน้าถนนข้าวสารตรงร้าน เบอร์เกอร์คิง นาทีสำคัญมาถึง เริ่มโพล้เพล้แล้ว ได้ยินเสียงเคาะเกราะปึบ ปึบ ปึบรัวมาแต่ไกล พี่น้องก็ฮือกั้นแผงไว้ สักครู่เราได้ยินเสียงปืน ใจก็ว่าปืนยางไม่น่ากลัว อย่างไรพี่น้องก็ยังยื้อไม่ให้ผ่านด่าน แต่ทหารก็ฝ่าด่านเข้ามาได้

พี่ น้องเราถอยร่นถอยหลังผ่านแยกข้าวสาร มาตั้งด่านก่อนถึงปากถนนคอกวัว ตัวเราเองมันชุลมุนมากหนีเข้าไปในซอยเล็กๆหน้าถนนข้าวสาร เป็นอันว่า เราเองกลับหลงไปอยู่ฝั่งด้านทหาร โดยทหารล้ำแนวไปเกือบถึงหน้าแยกคอกวัว ทหารยึดปากซอยข้าวสารได้ ตรงนี้สำคัญมา ทหารยึดพื้นที่ปากซอยข้าวสารไว้ พี่น้องก็ไม่ยอมให้ไปถึงแยกคอกวัว

สิ่งที่เราจะบอก เราเห็นกับตาตัวเอง ทหารเคาะเกราะ 5 แถวแรก และหลบมาเข้าซอย ที่เรายืน ทหารอีก ประมาณ 5 แถวหลังยิงปืนที่เราเองเข้าใจว่าปืนยาง แต่เราเห็นมันสั่งว่า ยิง ยิง ยิง และเห็นมีปืนจริงๆกระบอกใหญ่ๆ ไม่ใช่ปืนลูกซองยาวๆ เราเองเป็นผู้หญิงก็ไม่เคนเห็นปืนสงครามมาก่อน

พอไอ้ตัวหัวหน้ามันพูด ยิง ยิง ยิง แล้วมันกับพวกที่มีปืนจริง ยิงเสร็จก็จะวิ่งเข้ามาตรงที่เราหลบอยู่ พอเราเห็นเราพูดอัตโนมัติว่า นั่นปืนจริงเหรอ มันตวาดว่า"เงียบ" เราอึ้งพูดไม่ออก ยอมรับว่ากลัว และคิดถึงพี่น้องทันที คงมีใครโดนไปแล้วแน่ ทำอะไรไม่ถูก นั่งทรุดกับพื้นร้องไห้ มือไม้สั่น คว้าโทรศัพท์โทรหาเพื่อนที่อเมริกาว่ามันใช้ปืนจริงด้วย

เพื่อน ที่อยู่อเมริกาบอกว่า ดูข่าวอยู่มีคนบาดเจ็บตั้งแต่ที่มัฆวานและที่โรงเรียนสตรีวิทยาแล้ว โทรหาน้องสาวก็บอกให้อยู่เฉยๆ เราตกใจมาก ได้แต่นั่งตรงนั้น เราไม่หนี แต่ไม่รู้จะทำยังไง อย่างน้อยให้อยู่ใกล้พี่น้องเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง เราได้ยินเสียงเคาะเกราะเวลาบุก และได้ยินเสียงปืนตามหลัง ไม่รู้กี่ชุด

พี่ น้องเสื้อแดงเราใจเด็ดมากมึงบุกมากูก็ถอยร่น พอมึงหยุดกูก็เฮกันเข้ามาใหม่ ไม่รู้ตัวเลยว่าวิ่งเข้ามาตาย มันมีกระสุนจริงปนกันเข้ามากับกระสุนยาง

ตอน นั้นเราสับสนมาก แอบถ่ายรูปไว้มันก็บอกห้ามถ่าย เลยต้องซ่อนกล้อง มันหันมามองตาเขียว แต่เราอยู่ปนกับนักท่องเที่ยวก็พอรอดตัว ตรงที่เรายืนเราเก็บก้อนกรวดที่พี่น้องใช้ยิงด้วยหนังสะติ๊กมาฝั่งทหาร เราก้มลงเก็บแล้วสงสารนัก นี่แหละอาวุธคนยาก มึงฆ่าประชาชนได้ยังไง

ขอโทษที ว่าจะแค่เล่าเรื่องแต่ก็อดเอาอารมณ์เข้ามาปนไม่ได้

เล่าต่อนะ ราว 2 ทุ่มครึ่งกว่าๆ ที่จริงตอนนั้นเราไม่รู้เวลาหรอก มาเช็คจากกล้องถ่ายรูปภายหลัง ขณะที่รุก รับกันทั้งสองฝ่าย เราได้ยินเสียงระเบิด บึม พวกทหารวิ่งกันหน้าตื่น เราพูดว่าหน้าตื่นจริงๆ พวกทหารวิ่งมาตรงที่เรายืนกันอยู่และพูดว่า วิ่งเร็วเอ็มลง เรา ก็พอเข้าใจ แว้บแรกเราว่ามีคนมาช่วยเสื้อแดงแล้ว เพราะเราภาวนาตลอดว่า คนช่วยเสื้อแดงทำไมไม่ออกมาสักที ยังไม่ถึงอึดใจ ได้ยินอีกลูกเสียงมันก้องเข้าไปในอก เรายิ้มดีใจที่เห็นทหารวิ่งหนี ใจก็ว่าทีนี้ตากูบ้างล่ะ บางคนโดนสะเก็ด เราแอบตามไปดู เพราะเราอยู่ในซอยที่ทะลุถึงกันได้ เราเห็นทหารลากจูงเพื่อนๆไปที่วงเวียนหน้าวัด และมีรถมารับชุลมุนวุ่นวาย ทหารก็กลัวตาย

ทหารมาอยู่ที่วงเวียนส่วนใหญ่ แต่ก็ยังคุมเชิงช่วงถนนคอกวัวกันอยู่ พี่น้องเราอยู่ปากถนน ทหารอยู่วงเวียนหน้าวัด เราอยู่ดูจนทหารขึ้นรถกลับหมด เราย้อนมาบอกพี่น้องที่คอกวัวว่า ทหารไปแล้ว (เราวิ่งในซอยของชาวบ้านที่ขนานกับถนนคอกวัวน่ะ) บางคนไม่เชื่อ แต่มีบางคนจำเราได้เมื่อตอนเย็นที่เราเข้าไปคุยกับกลุ่มทหาร เมื่อพวกเรามั่นใจว่าทหารไปแล้วจึงเข้ามาพื้นที่ดูความเสียหายของรถกระบะที่ จอดขวางกันไว้ พูดคุยกัน

ส่วนตัวเราเริ่มหิวข้าว เพิ่งรู้ตัวว่าข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้ทาน

ทั้ง หมดนี้เป็นช่วงหนึ่งของชีวิตที่ลืมไม่ได้และจะไม่ลืม หากพี่น้องที่เสียชีวิต ที่บาดเจ็บยังไม่ได้รับความเป็นธรรม ตอนหลังเรามาฟังไอ้เทือกอภิปรายในสภาว่าไม่มีปืนจริงที่คอกวัว เรายังอยากให้มันเปิดให้ประชาชนอภิปรายมั่ง มันกล้าไหม....

อ้อ ลืมบอกไปเรามากับพี่น้องเสื้อแดงจังหวัดสตูลคนหนึ่งที่เราเข้าไปดูแลเต๊นท์ เขาช่วงเขาเข้ามาชุมนุม เขาเป็นห่วงเลยมาเป็นเพื่อนแต่แยกหายกันไปตอนระเบิดแก๊สน้ำตาลง มาเจอกันอีกทีตอน 4 ทุ่ม เธอว่าเป็นห่วงพี่หากันไม่เจอ ก็โชคดีมาเจอกันตอนหลัง

แต่พี่น้องเราที่เสียชีวิตที่แยก คอกวัว เขาตายไปแล้ว เราบอกได้เลยว่าเขาเป็นเพื่อนตายเรา เราจะไม่ลืมเขา จะต่อสู้เพื่อเขาต่อไป.....เราไม่ลืม 10 เมษา

สำหรับ กิจกรรมรำลึกวีรชน 10 เมษาฯหรือกิจกรรม"10/10/10"ในวันอาทิตย์ที่ 10 ตุลาคมนี้ เราไมได้บินกลับเมืองไทยเพื่อร่วมกิจกรรม แต่จะเข้าร่วมงานที่คนเสื้อแดงอเมริกา(RED USA)จัดขึ้นในL.A. หากพี่น้องผู้รักความเป็นธรรมในอเมริกา ประสงค์อยากร่วมงานนี้ ให้ติดต่อเรามาได้ที่อีเมล์ lisa_usa9@hotmail.com เราได้คิดรูปแบบกิจกรรมที่"ทุกคน"สามารถเข้าร่วมงานได้ แม้กระทั่งกับคนที่เคยไม่อยากเปิดเผยตัวว่าเป็นเสื้อแดง ก็ยังเข้าร่วมกิจกรรมนี้ได้

ไม่ว่าจะอยู่ในเมืองไทย ไม่ว่าจะสุดหล้าฟ้าเขียวที่อเมริกา หรือที่ใดมุมหนึ่งของโลก เราอยากให้คนไทยผู้รักความเป็นธรรม ใฝ่หาประชาธิปไตยออกมาร่วมรำลึกถึงวีรชน 10 เมษา ตลอดจนผู้เสียสละชีวิตในเหตุการณ์ 19 พฤษภาพร้อมกันทั่วโลกในวันอาทิตย์ที่ 10 ตุลานี้ เพื่อย้ำเตือนว่าเราไม่ลืมเพื่อนตายของเรา ไม่ลืมผู้บาดเจ็บสูญเสีย คนที่ยังถูกขังคุกโดยไร้ความเป็นธรรม

และเป็นการย้ำเตือนว่า คนไทยยังถูกกดขี่เหยียบย่ำเพียงไรภายใต้รัฐบาลหุ่นเชิดโจร ประเทศแม่ของเรายังห่างไกลจากประชาธิปไตยที่แท้จริงขนาดไหน

ออก มาร่วมกัน ทำให้ศัตรูผิดหวังครั้งแล้ว ครั้งเล่า ที่พวกเรายังยืนหยัดอย่างโดดเด่นบนขาของเราเอง แม้ไม่ต้องมีแกนนำ แม้ไม่มีใคร แต่ระบอบทรราชย์อำมาตย์ชาติชั่วไม่สามารถสยบเราได้แม้แต่น้อย ขณะที่พวกเราเติบโต และเข้มแข็งขึ้นทุกวัน

*********
รายงานข่าวที่เกี่ยวข้อง:

-อย่าลืมเรา...ความจริง10เมษาฯ@สมรภูมิแยกคอกวัว

-กาลครั้งหนึ่ง 10 เมษาฯ..อย่าลืมเรา

Posted by นักข่าวชาวรากหญ้า at 10/09/2010 08:45:00 ก่อนเที่ยง

http://thaienews.blogspot.com/2010/10/10_5700.html