Tue, 2010-11-23 18:58
ครบ รอบ 6 เดือนของเหตุการณ์สลายการชุมนุมเพื่อเรียกร้องประชาธิปไตยที่ราช ประสงค์ เป็น 6 เดือนที่ญาติต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก คนเสื้อแดงต้องสูญเสียพี่น้องร่วมต่อสู้ไป และยังเป็น 6 เดือนที่ไร้อิสรภาพของคนจำนวนไม่น้อยอีกด้วย
เหตุการณ์สลายการชุมนุมที่ราชประสงค์ นำไปสู่การชุมนุมและเผาศาลากลางใน หลายๆ จังหวัด การทำร้ายและจับกุมประชาชนแบบเหวี่ยงแหในวันนั้น และการไล่ล่าในเวลาต่อๆ มา หลายคนมองว่า เป็นการทำงานเอาผลงานอย่างไร้มาตรฐานของเจ้าหน้าที่รัฐ แต่บางคนกลับมองว่า นี่เป็นความตั้งใจของรัฐในการ “กำราบ” ประชาชนทั้งแดงและไม่แดงให้ไม่กล้ายุ่งเกี่ยวกับการชุมนุมอีกต่อไป ไม่ว่า คุณจะผ่านมาดู หรือมาชุมนุมตามสิทธิของตน คุณก็มีสิทธิถูก “ขังลืม” ได้ในประเทศแห่งนี้
ในท่ามกลางกระแสเรียกร้องให้ปล่อยตัวนักโทษการเมืองทั้งในระดับสากล และในประเทศ ไม่ว่าจะเป็น คอป.ที่มีคณิต ณ นคร เป็นประธาน, ศูนย์ข้อมูลประชาชนฯ(ศปช.) และคนเสื้อแดงเอง ประชาไทขอเสนอซีรี่ย์ถ่ายทอดความรู้สึกของผู้ที่ตกเป็น “เหยื่อ” การใช้อำนาจของรัฐ ไม่ว่าจะเป็นแกนนำ หรือเป็นมวลชนคนเสื้อแดง หรือเป็นประชาชนคนธรรมดาที่บางคนอาจไม่เคยมีความคิดความสนใจทางการเมืองมา ก่อน พวกเขาเป็นเพื่อนมนุษย์ร่วมสังคม ที่มีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์เสมอ เรา แต่ถูกทำให้เสมือนไร้ “ตัวตน” ในกระแสการเมืองซีกรัฐบาลและผู้มีอำนาจในปัจจุบัน เราหวังว่า ความรู้สึก ที่ถ่ายทอดทะลุแผงกระจกในช่วงเวลาเยี่ยมสั้นๆ 15 นาที จะนำ “ตัวตน” ของพวกเขากลับคืนมา ทำให้เราทั้งหลายตระหนักรู้ และลงมือทำในสิ่งที่ควรทำ
นพชัย พิกุลศรี ชายวัย 48 ปี เกษตรกรแห่งบ้านโพธิ์ไทร ต.โพธิ์ไทร อ.ดอนตาล จ.มุกดาหาร ผู้ได้ชื่อว่าเป็นกระดูกสันหลังของชาติ แต่ในฤดูกาลเพาะปลูกนี้ เขาไม่มีโอกาสได้ปักดำอย่างเช่นที่เคยทำมาเป็นประจำทุกปี ตลอดชั่วชีวิตของการเป็นชาวนา
“ตอนนี้ก็หน้าเก็บเกี่ยวแล้ว เมื่อเช้าเมียผมมาเยี่ยมก็บอกว่ายังไม่ เสร็จ ทำยังไงได้แรงงานก็เหลือแต่เขากับลูกสาว อาศัยเอาแรงเพื่อนบ้านเอา…
มันนาน 6 เดือนแล้วผมก็อ่อนใจ คิดถึงบ้าน คิดถึงลูกเมีย ลูกก็บ่นคิดถึงพ่อ ถามว่าพ่อไปไหน แรกๆ แม่เขาก็พามาเยี่ยม แต่หลังๆ มานี่ผมบอกเมียว่า ไม่ต้องพาลูกมา เพราะเขากำลังพูด กำลังเรียนรู้ เขาถามว่า ทำไมพ่อไม่ออกมา แล้วกลับบ้านเรา ผมก็บอกว่า พ่อกำลังเรียน เดี๋ยวก็จบได้ออกแล้ว...พูดแล้วผมก็น้ำตาตก แต่ก็ให้มันตกข้างใน ไม่อยากให้ลูกเห็น
ลูกก็รู้ว่าพ่อติดคุกเสื้อแดง เขาบอกว่า ถ้าพ่อออกมาจะไม่ให้ไปเสื้อแดงอีกแล้ว พ่อบอกว่า พ่อเรียนเพื่อลูก ต่อสู้เพื่อลูกอยู่ ลูกบอกว่า พอแล้ว ออกมาเถอะ...
ลูกวาดรูปมาให้ดู ก็เป็นรูปครอบครัว มี 4 คน พ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกัน
เมียผมรับใบตองมาตัดเป็นพับๆ แม่ค้าจะมารับไปขายต่อ พับนึงก็ได้ 1 บาท วันหนึ่งถ้ามีใบตองเยอะก็ได้ 100 บาท ถ้าใบตองน้อยก็ได้ซัก 50-60 บาท บางครั้งก็อาจไม่พอใช้ แต่เขาก็บอกผมว่าไม่ต้องคิดมาก พี่น้องเขาช่วยดูแลอยู่...
อยู่ในนี้ผมก็พยายามปรับสภาพ ทำใจให้ได้ บอกตัวเองว่าไม่ให้คิดมากเกินเลยไป เอาความคิดเป็นยาให้ตัวเองอยู่รอด เพื่อลูก เพื่ออนาคต
ผมยืนยันว่า ผมมากับพวกมาชุมนุม แต่ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้เผา เรายืนดูเฉยๆ ก็มาเหมาเข่งว่าวางเพลิง ตำรวจก็ต้องแยกแยะซิว่าว่าใครทำ ใครไม่ทำ นี่ผมยืนดูเฉยๆ ก็จับผมมา สอบปากคำแล้วก็ไม่ปล่อย เอารูปมาให้ดู ถามว่าใช่ผมมั้ย ก็มีแต่รูปผมยืนดู นั่งดู แต่ผมใส่เสื้อแดง ใส่หมวกแดง เป็นพวกชอบอุดมการณ์ อยู่บ้านผมก็เป็นแกนนำในหมู่บ้าน แถวบ้านผมเขารู้ดี ตำรวจเขาก็ต้องรู้ มาเหมาว่าผมผิดอย่างนี้ ผมก็น้อยใจ กฎหมายก็ตีวงกว้างเกินไป บอกว่าร่วมกันวางเพลิง ซึ่งไม่ยุติธรรมเลย
"ถ้าจะให้เป็นธรรมก็ขอให้ได้ประกันตัว ให้ผมได้ออกไปอยู่กับครอบครัว ช่วยครอบครัวทำงาน และมีโอกาสต่อสู้คดี”
Tags:
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น