"วันพิพากษา คดี คุณสมยศ พฤกษาเกษมสุข"

http://forum.banrasdr.com/showthread.php?tid=20054

** คดีตัดสินพี่สมยศเมื่อวาน บอกอะไรเราได้บ้างฮะ?? **
ผมขออนุญาตมิตรสหายนะคับ
ขอใช้พื้นที่ บอกเล่าเรื่องราวผ่านมุมมองของผม เกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวาน

"วันพิพากษา คดี คุณสมยศ พฤกษาเกษมสุข"

วัน พุธ ที่ 23 มกราคม  2556




หลายท่านคงได้อ่านคำพิพากษาฉบับย่อไปแล้ว และคงได้รู้แล้วว่า ไอ้ 10 +1 ที่พี่สมยศได้มานั้น มันมีที่มาที่ไปเป็นอย่างไร
ซึ่งรวมถึง หลายท่านอาจจะตามไปหาอ่านแล้ว ว่าบทความเจ้าปัญหาของ "จิตร พลจันทร์" มีเนื้อหาใจความอย่างไร

ผมขอละเว้นไว้ในส่วนนั้น .......

------------------------------------------------------------
ผมได้ไปที่นั่นโดยบังเอิญ เพราะภารกิจงานประจำ เลยไม่ได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้า ว่าต้องเอากล้องไปด้วย ไปถึงเกือบเที่ยง พบช่างภาพ นักข่าว และมวลชนบางส่วนนั่งรออยู่หน้าศาล ป่วยการที่จะเข้าไปฟังคำพิพากษาในห้อง ...เพราะคนล้นห้องพิจารณาจนเจ้าหน้าที่ศาลต้องไล่ออกมาเพื่อลดความแออัดจอแจ

ผมนั่งรอข้างหน้า ด้วยใจจดจ่อ เพราะเคารพพี่ยศเป็นการส่วนตัวมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง แกมักบอกกับผมเสมอว่าแกเป็นแค่กรรมกรแรงงาน ไม่ใช่นักเคลื่อนไหว แต่สำหรับผม แกเป็นนักคิดคนสำคัญ ที่รู้ช่วง รู้ระยะ รู้จังหวะเวลาในการเคลื่อนไหว และถ่อมตัว ติดดินเสมอๆ
(เวลานี้ ผมจุกอกขึ้นมา เมื่ออยู่ๆ ก็นึกถึงแคมเปญที่แกเคยรณรงค์เพื่อให้ปลดปล่อยนักโทษการเมือง ปลดปล่อยแกนนำ.... แคมเปญที่แกลงทุนใส่ชุดนักโทษ ตีตรวนตัวเอง และยืนหลังกรงขัง..... มาในวันนี้ ..... ภาพเหล่านี้ กับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในตอนนี้ ผมไม่สามารถหาอัำำกขระใดๆ มาบรรยายความรู้สึกได้ถูก)

แกมักสอนผมเสมอๆ ว่าคนเรา หากจะเคลื่อนไหวอะไร ให้มองฝั่งที่คิดต่างว่าเขาก็เป็นคน เหมือนๆ กับเรา เรื่องบางเรื่องหากเป็นเรา อยู่ในสถานะเดียวกับเขา เราก็คงทำ ..... ให้ิวิพากษ์ที่เนื้อหา อย่านินทาเรื่องส่วนตัวเขา มันไม่เกี่ยวกัน

ผมจดจำใส่ใจ เป็นครู มาเสมอ...

-------------------------------------------------

เกือบเที่ยง นักข่าว Voice วิ่งออกมาจากตัวอาคาร แจ้งว่า โดน 11 ปี .... บรรดาคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ต่างหน้าถอดสี บางคนร้องไห้ ... นักข่าวเริ่มรุกฮือเข้ารุมล้อมสัมภาษณ์ทนายคารม และทนายประจำของพี่ยศ ...

ผมถ่ายภาพ และโพสต์ส่งข่าวหน้าบอร์ดแบบมือไม้สั่น



มีพี่น้องหลายคน เริ่มแสดงการไม่ยอมรับ และไม่เข้าใจเหตุผลในคำวินิจฉัยของศาลในครั้งนี้ โดยการแสดงออกด้วยสันติวิธี อย่างที่เห็น



ระหว่างนั้น พี่จุ๊บ ภรรยาพี่ยศ ถูกนักข่าวรอขอสัมภาษณ์..... เธอเข้มแข็ง แต่แววตาปวดร้าวเหลือเกิน...ผมบอกไม่ได้ ว่าเธอคาดเดามาแล้วหรือไม่ ว่าต้องเผื่อใจที่จะเจอกับอะไร

และผมก็บอกไม่ได้ ว่าครอบครัวของนักต่อสู้ฝั่งประชาธิปไตย ต้องใช้ความกล้าหาญและเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวมากเพียงไหน ถึงจะข้ามผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้....



จากนั้น พี่น้องจึงย้ายออกไปทำกิจกรรมกันบริเวณป้ายหน้าศาลอาญา (บริเวณเดียวกันกับกิจกรรมปฏิญญาหน้าศาล) ด้วยการจุดเทียนดำไว้อาลัยให้แก่ความยุติธรรมไทย และส่งเสียงแสดงพลัง "ปลดปล่อยนักโทษการเมือง"





คุณลูกตาล Suwanna Tallek เพื่อนร่วมอุดมการณ์ กลุ่ม 24 มิถุนา ร้องไห้โฮอย่างหนัก







"น้องไท" ลูกชายของพี่ยศ ..... ขณะพูดคุยกับมิตรสหายของพ่อ.... ผมนับถือความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวของครอบครัวนี้จริงๆ เมื่อมิตรสหายถามไถ่ ว่าจะอย่างไรต่อไป? พ่อว่ายังไงบ้าง? แกตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เสมือนปลอบใจคนรอบข้างว่า "สู้ครับ.... ยังไงก็จะสู้ต่อ"



--------------------------------------------------------------------------

หลายเหตุการณ์การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่ผ่านมาของฝ่ายประชาธิปไตย ....ฝ่ายที่มองเห็นคุณค่าของความเท่าเทียมและชีวิตมนุษย์เป็นเป้าหมายใหญ่

เราผ่านทั้งการสูญเสียชีวิต ร่างกาย และอิสรภาพมานับครั้งไม่ถ้วน
เราผ่านทั้งความสมหวัง ผิดหวัง หมดหวัง และท้อแท้มาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

ผมคิดว่า ในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ไม่ควรจะต้องสูญเสียใน 3 สิ่งที่สำคัญนี้ไปอีก

ในขณะที่คนอย่างเราๆ มองนาฬิกาที่เข็มยาว และเข็มสั้น ผมเชื่อเหลือเกินว่าผู้สูญเสียและครอบครัวของเขา มองเวลา เป็นเข็มวินาที....

ผู้ที่สูญเสียคนที่รัก.... จะต้องจดจำฝังใจในสถานที่ และช่วงเวลาหนึ่งของทุกๆ ปี ว่าวันๆนี้ ที่ตรงนี้ ...เขาได้สูญเสียคนที่เขารักไป

ผู้ที่สูญเสียร่างกาย จะมีแต่ความเสียใจและหม่นหมองในทุกลมหายใจ ว่าเมื่อไหร่ตนจะตาย จะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้คนรอบข้าง

ผู้ที่สูญเสียอิสรภาพ หากมีนาฬิกา คงนั่งมองเข็มวินาทีเดินไปอย่างช้าๆ เนิ่นนาน.......... ราวกับมันไม่มีวันจบสิ้น.....

สำหรับผม การเป็นส่วนหนึ่งของแรงขับเคลื่อนที่ยิ่งใหญ่ ผลักดันสิ่งใดก็ตาม เพื่อให้การสูญเสียนี้สิ้นสุดลง จะถือเป็นเกียรติในชีวิตที่ยิ่งใหญ่

เมื่อเวลาผ่านไป บันทึกเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ทำได้เพียงบันทึกชื่อเขาเหล่านั้นอยู่บนหน้า กระดาษ แต่ไม่อาจบันทึกความทรงจำและความเจ็บปวดที่เขาเหล่านั้นและครอบครัวได้ รับ.........


............พบกัน วันอังคารที่ 29 มกราคม 2556 นี้นะคับ......................

ปลดปล่อย เพื่อนเรา สู่อิสรภาพ