บทบาท ยิ่งลักษณ์ ลำแสง และ "น้ำกรด" บนคราบ ปฏิกูล

วันที่ 03 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13:02:40 น.

ที่มา:มติชนรายวัน 3 พ.ค.2556 

www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1367557396&grpid=01&catid=&subcatid=

ปฏิกิริยาอันเนื่องแต่ปาฐกถาพิเศษ ณ อูลานบาตอร์ ประเทศมองโกเลีย ของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ดำเนินไปใน 2 กระแสใหญ่ 1 อุปมาเหมือนกับเป็นแสงอันสาดฉาย ขณะเดียวกัน 1 อุปมาเหมือนกับเป็นการราดน้ำกรดลงไปบนแผลเปื่อยเน่า ซึ่งดำรงอยู่ภายในสังคม เป็นสังคม "ไทย" มิใช่สังคม "อื่น" ความรู้สึกที่ปรากฏผ่านถ้อยคำของ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ผ่านถ้อยคำของ นายสมชาย แสวงการ เด่นชัด เด่นชัดว่าเป็นเหมือน "น้ำกรด" "ไม่เคยมีผู้นำที่ไหนในโลกประพฤติแบบนี้ มีแต่ผู้นำที่มาจากรัฐบาลพลัดถิ่นหรือผู้นำกบฏเท่านั้น" เช่นนี้เองพรรคประชาธิปัตย์จึงต้องทำจดหมายเปิดผนึก "ไม่ควรทำให้เกิดความสับสนกับต่างประเทศ สิ่งที่นายกรัฐมนตรีพูดเป็นข้อเท็จจริงที่คลาดเคลื่อนเยอะมาก" ดิ้นเหมือนถูกราดด้วย "น้ำกรด" สรุปตามสำนวนโบราณ "ยาดีมักขมปาก" หรือที่บางคนร้อยอย่างมีสัมผัสออกมาว่า "หวานเป็นลม ขมเป็นยา" ต้องยอมรับว่าครานี้ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ค่อนข้างเล่นบทแกร่ง แกร่งแบบ "หญิงเหล็ก" นำเสนออย่างเรียบๆ แต่มากด้วยความคม มากด้วยเขี้ยวเล็บยังความปวดเจ็บไป 2 รายทาง แปลกที่ พล.อ.สนธิ บุญยรัตกลิน เงียบ แปลกที่ พล.อ.สุรยุทธ์ จุลานนท์ เงียบ ทั้งๆ ที่ท่านแรกเป็นคนลงมือกระทำการเมื่อเดือนกันยายน 2549 ทั้งๆ ที่ท่านหลังเข้าดำรงตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรีเมื่อเดือนตุลาคม 2549 คนที่เอะอะกลับเป็นคนที่ได้เป็นนายกรัฐมนตรีเมื่อเดือนธันวาคม 2551 ปาฐกถาของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร กวาดรวมเอาบรรดาลูกมือหรือผู้ที่เสพเสวยประโยชน์จากการรัฐประหารมาอยู่ในมุมเดียวกัน และล้วนแสดงความเจ็บปวดออกมา เป็น ความเจ็บปวดเหมือนแผลในเนื้อตัวถูกราดด้วยน้ำกรด และเปล่งอุทานด้วยผรุส-วาทะ อันใกล้เคียงยิ่งกับอารมณ์ ความรู้สึกบางคนถึงกับหลุดคำอันไม่ควรหลุด ทั้งๆ ที่สำแดงตนเป็นดั่ง "ผู้ดี" ใน ฐานะนักเรียนรัฐศาสตร์ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร แสดงออกอย่างเด่นชัดว่ามีความเข้าใจในสิ่งที่เรียกว่า อำนาจรัฐ และกลไกอำนาจรัฐ เป็นอย่างดี จึงได้กล่าวถึงกระบวนการ "รัฐประหาร" อย่างแทงทะลุ จึงได้ยืนยันว่า แม้รัฐบาลจะได้อำนาจมาจากการเลือกตั้งของประชาชนตามกระบวนการประชาธิปไตย แต่ประชาธิปไตยก็ยังไม่บังเกิดในทางเป็นจริง รัฐบาลที่ชนะเลือกตั้งถึง 2 ครั้งจึงถูก "รัฐประหาร" ขณะเดียวกัน รัฐบาลของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร อันมาจากฉันทานุมัติของประชาชนในการเลือกตั้งเมื่อเดือนกรกฎาคม 2554 จึงอยู่ในสภาพ "ยักตื้นติดกึก ยักลึกติดกัก" จะเสนอร่าง พ.ร.บ.ให้อำนาจกระทรวงการคลังกู้เงินเพื่อพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานด้านคมนาคมขนส่งของประเทศ ก็ถูก "ต้าน" ไปติดแหง็กอยู่ใน "องค์กรอิสระ" จะ เสนอร่าง พ.ร.บ.รัฐธรรมนูญแก้ไขเพิ่มเติม ไม่ว่ายกร่างทั้งฉบับ ไม่ว่าแก้ไขเป็นรายมาตราก็ถูก "ต้าน" และไปติดแหง็กอยู่ใน "องค์กรอิสระ" เพราะมีบางกลไกอำนาจรัฐที่ทรงอำนาจเหนือกว่า "รัฐธรรมนูญ" เท่ากับชี้ชัดว่ากระบวนการ "รัฐประหาร" ยังดำรงอยู่ ประชาธิปไตยจึงไม่มีหลักประกัน ปาฐกถาพิเศษ ของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร จึงเหมือนกับ "น้ำกรด" และ "แสง" อันสาดฉาย สาด ฉายเห็นด้านอัปลักษณ์อันดำรงอยู่ และราดรดลงไปบนแผลเน่าเปื่อยของสิ่งปฏิกูลที่ไม่ต้องการให้มีการพัฒนาไปสู่ ประชาธิปไตยของประชาชนอย่างแท้จริง บางส่วนจึงรับไม่ได้และคร่ำครวญอย่างปวดเจ็บ